• باعث می‌شود فکر کنند کسی دوست‌شان ندارد.

زمانی که داد می‌زنیم کودکان‌مان حس می‌کنند محبت و علاقه‌ ما را از دست داده‌اند. اینکه کودکان بدانند که ما دوست‌شان داریم و بتوانند این محبت را حس کنند برای رشد و تحول‌شان بسیار اهمیت دارد. اگر زمانی کنترل خود را از دست دادید (و می‌دانیم که این اتفاقی است که ناگذیر پیش می‌آید)، سعی کنید در ادامه از برخوردی محبت‌آمیز و کلماتی تأییدگر استفاده کنید.

• باعث می‌شود فکر کنند نادان هستند.

بچه‌ها در تلاش مدام برای یادگیری هستند، اما درک مسائل برای آنها هنوز دشوار است و فریاد ما پیام حماقت و نادانی را به آنها منتقل می‌کند. مهارت استدلال‌ کودکان به اندازه‌ای رشد نیافته که تأثیر رفتارشان بر دیگران را کاملاً درک کنند و برای آموختن آن به زمان بیشتری نیاز دارند. وقتی در رفتارمان با آنها ثبات نداریم، یادگیری این موضوع را برای فرزندان‌مان سخت‌تر هم می‌کنیم. به‌خصوص در دوران نوپایی، ما برای فرزندانمان نقش وجدان و ضمیر آگاه‌شان را ایفا می‌کنیم. در سالهای بین نوپایی تا ۱۰ سالگی، درک آنها از مسائل بیشتر می‌شود، اما هنوز به کمک و هدایت شما نیاز دارند. اگر کودکان از نظر فیزیکی یا احساسی مورد سوءاستفاده قرار گیرند، رشد و تحول‌شان در آن زمینه دچار اختلال خواهد شد.

• آنها را منزوی می‌کند.

اگر بر سر کودکان فریاد بکشیم، آنها به درون خود فرو می‌روند و ارتباط‌مان قطع می‌شود. شنیدن، تجزیه و تحلیل موقعیت و هم‌فکری برای راه‌های مختلف حل مسئله برایشان دشوارتر می‌شود، زیرا بیشتر درگیر ترسهای خود می‌شوند.

• فریادمان آنها را می‌ترساند.

باید تفاوت اندازه ی فیزیکی خود با آنها را در ذهن داشته باشیم. آنها از پایین به یک غول عصبانی نگاه می‌کنند که می‌تواند قدرت زیادی برای آسیب‌ رساندن داشته باشد. تحقیقات بسیاری انجام شده است که نشان می‌دهند چگونه ترس با فعال کردن سیستم‌های بدوی‌تر مغز، مانع از شکل‌گیری تفکر منطقی و یادگیری می‌شود. بنابراین، ترس ابزار بسیار ناکارآمد و آسیب‌زایی برای تربیت کودکان است و نه تنها به قابلیت‌ها و مهارت‌های آنان نمی‌افزاید، بلکه مانع رشد عاطفی و اجتماعی آنها می‌شود.

• آنها از قصد نمی‌خواهند ما را ناراحت شما کنند.

در این مرحله از رشد و تحول، کودکان به طور طبیعی بیشتر در زمان حال سیر می‌کنند و تمرکز‌شان بر لحظه و احساسات‌شان در آن لحظه است. قصد آنها این نیست که ما را بیازارند، بلکه فقط گاهی گرفتار دنیای خودشان می‌شوند. این وظیفه‌ی ما است که به آنها کمک کنیم تا درباره خودشان و رابطه‌شان با دنیا فکر کنند تا درک و هماهنگی بیشتری با آن پیدا کنند. راستش را بخواهید، خودمان هم هنوز در همین مسیر گام بر می‌داریم.